ΖΩΑ
Έχετε παιδιά; Πάρτε και σκυλιά
«Η γοητεία της σχέσης ανθρώπου –ζώου, εντοπίζεται στο γεγονός ότι μέσα από τα σιωπηλά μηνύματα του δεύτερου, ανακαλύπτουμε την δική μας, επικοινωνιακή ικανότητα…»
Το συναίσθημα της ζωοφιλίας σίγουρα δεν είναι κάτι για το οποίο θα μπορούσε ποτέ να υπερηφανευτεί ιδιαίτερα η χώρα μας…
Και κανείς βέβαια δεν αμφισβητεί το γεγονός πως τα τελευταία χρόνια έγιναν αρκετά αξιόλογα βήματα για να εκλείψει τουλάχιστον η κτηνωδία της φόλας, δυστυχώς όμως είναι ακόμα πάρα πολλοί εκείνοι που λόγω λανθασμένης άποψης και πληροφόρησης πιστεύουν ότι όχι μόνο δεν ενδείκνυται η συνύπαρξη παιδιών και σκυλιών στο ίδιο σπίτι, αλλά αντίθετα μπορεί έως ακόμα και να αποβεί φορέας μέγιστου κακού.
Αποτέλεσμα της θεώρησης τούτης είναι η εγκατάλειψη και ο εκδιωγμός των σκυλιών από αρκετές οικογένειες αμέσως μόλις γεννηθεί ένα παιδί, κάτι όμως που δεν έχει καμιά επιστημονική υπόσταση καθώς όταν τηρούνται οι προϋποθέσεις μιας έστω στοιχειώδους περίθαλψης, σκυλιά και παιδιά όχι απλώς μπορούν να συμβιώσουν ακίνδυνα και αρμονικά αλλά τουναντίον, η συμβίωση με το συμπαθές τετράποδο μόνο καλό μπορεί να κάνει στην ανατροφή τους αφού είναι πλέον αποδεδειγμένο πως :
«Για ένα παιδί η φροντίδα του σκύλου είναι μια υγιής ασχολία η οποία εκτός από ευχαρίστηση του μαθαίνει κι άλλα πολλά. Του μαθαίνει να περιποιείται, να φροντίζει, να αγαπά, να νοιάζεται, να κοινωνικοποιείται, και να γίνεται πιο υπεύθυνο άτομο».
Για ένα νέο ζευγάρι φυσικά, κανείς δεν αμφισβητεί πως ο ερχομός ενός μωρού είναι το σημαντικότερο γεγονός της ζωής τους, οπότε λαμβάνοντας υπόψη μας πως όλα τα παραπάνω δεν είναι τόσο γνωστά στην Ελληνική κοινωνία όσο ο μύθος του «βγάλε το παλιόσκυλο έξω να μη κολλήσει τίποτα στο παιδί», συν τις παρεμβάσεις του υπόλοιπου, Ελληνικού οικογενειακού περιβάλλοντος, ( γιαγιάδων, παππούδων) μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε πώς από τους πρώτους κιόλας μήνες μιας εγκυμοσύνης, ο σκύλος βρίσκεται ήδη με τα τρία από τα τέσσερα του πόδια έξω από το σπίτι που έως τότε τον φιλοξενούσε υποτίθεται με αγάπη.
Επειδή όμως η υπερβολή και ο πανικός ποτέ δεν βοήθησαν κανένα,
για να σταματήσει κάποια στιγμή να συμβαίνει και στη χώρα μας κάτι τέτοιο δίχως το φόβο ότι μπορεί έστω και στο ελάχιστο να θέσουμε σε κίνδυνο την υγεία των παιδιών μας, αλλά δίχως όμως και να προβούμε στην σκληρή πράξη της εγκατάλειψης ενός ζώου, θα πρέπει – και τούτο ασφαλώς θεωρείται αυτονόητο- αν αποφασίσουμε να κρατήσουμε ένα σκυλί στο σπίτι μας να τηρούνται κάποιοι κανόνες υγιεινής οι οποίοι αν όντως τηρηθούν, ο σκύλος όχι μόνο θα μπορεί να συνυπάρχει δίχως κανένα φόβο με το παιδί, αλλά θα το προστατεύει κιόλας μια και σύντομα θα νιώσει ότι πρόκειται για ένα νέο μέλος της οικογένειας στην οποία ανήκει.
Οι συγκεκριμένοι λοιπόν κανόνες υγιεινής είναι οι εξής:
Θα πρέπει να ακολουθούμε αυστηρά το εμβολιακό πρόγραμμα που έχει καθορισθεί από το κτηνίατρο που παρακολουθεί το ζώο μας.
Οι αποπαρασιτώσεις για τα ενδοπαράσιτα (εχινόκοκκος, ταινίες κ.α.) πρέπει να γίνονται κάθε τέσσερις μήνες και για τα εξωπαράσιτα (ψύλλους-τσιμπούρια) κάθε δύο μήνες.
Ένας γενικός έλεγχος της υγείας του κάθε έξη μήνες και μια γενική εξέταση αίματος κάθε ένα ή δύο χρόνια, ενώ επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο σκύλος μας δεν πρέπει να έρχεται σε επαφή με άλλα ζώα των οποίων δεν γνωρίζουμε την κατάσταση της υγείας.
Πέραν όμως του θέματος της υγιεινής σημαντικό ρόλο στην ασφαλή επιβίωση παιδιού και σκυλιού παίζει η εκπαίδευση του τετράποδου καθώς επίσης και η κατανόηση της ψυχολογίας και της συμπεριφοράς του μια και τα περισσότερα προβλήματα πηγάζουν από την ελλιπή γνώση των ανθρώπων και σπάνια από προβληματικούς σκύλους.
Που σημαίνει ότι αφού τα παιδιά δεν γέννιουνται γνωρίζοντας τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να πλησιάσουν και να φερθούν σ’ ένα σκύλο… αφού τα παιδιά δεν γέννιουνται γνωρίζοντας ότι ο σκύλος δεν είναι ένα παιχνίδι με ανεξάντλητες μπαταρίες που μπορούν να το παίζουν φτάνοντας τον στα όρια της κατάρρευσης, ποιος ευθύνεται όταν κάποια στιγμή το ζώο γρυλίσει, γαβγίσει, ή ακόμα και δαγκώσει ένα παιδί;
Ποιος είναι αυτός που θα αναλάβει να διδάξει στο παιδί πως το σκυλί δεν είναι άλογο για να το ιππεύει, πως δεν είναι σωστό να του τραβά την ουρά και τα αυτιά ή να το κλωτσάει;
Με δυο λόγια ποιος είναι ο αυτός που πρέπει να βάλει τα πράγματα σε μια σωστή σειρά μαθαίνοντας τους πώς να του φέρονται;
Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη παρά μόνο αυτή:
Εμείς οι ενήλικες! Εμείς οι γονείς!
Εμείς οι γονείς μόνο μπορούμε να τα αποτρέψουμε τα παιδιά μας από τα σκληρά και βίαια παιχνίδια μαζί του, να τους δείξουμε το σωστό τρόπο για να παίζουν μαζί του και να τα μάθουμε να σέβονται το σκύλο.
Με λίγα λόγια να τους μάθουμε να αναγνωρίζουν το σωστό τρόπο της μεταξύ τους επικοινωνίας ούτως ώστε να συνειδητοποιήσουν πως αυτό που μπορεί να τους να τους προσφέρει ο σκύλος είναι μόνο χαρά, αφοσίωση και πίστη.
Φυσικά, όπως πρέπει να διδαχθεί το παιδί το ίδιο θα πρέπει να γίνει και με το σκυλί με τον ανάλογο τρόπο καθώς κι αυτό θα πρέπει να μάθει διαχωρίζει τα όρια του «έως εδώ επιτρέπεται…» και του «έως εδώ απαγορεύεται….» σε ότι αφορά το χώρο και τη προστασία ενός παιδιού.
Στη περίπτωση δε που η παρουσία του σκύλου προϋπάρχει της παρουσίας του παιδιού στο σπίτι σας, τα πράγματα γίνονται λίγο περίεργα για το ζωντανό αφού λογικά δεν μπορεί να καταλάβει γιατί πρέπει να μάθει πια να ζει στο μπαλκόνι ή έστω να περιορίζεται κάπου την ώρα που όλοι ασχολούνται με το μικρό ανθρωπάκι και πλέον κανείς δε δίνει σημασία σε κείνον, κι αν κάποιος του δώσει τελικά θα είναι μόνο για να τον μαλώσει.
Τότε είναι η στιγμή που όλα ετούτα τα παράξενα και άσχημα της ζωής του συνδυάζονται με το νέο εισβολέα, το μωρό, και κάπου εδώ συνήθως υπάρχει περίπτωση να αρχίσουν και τα πρώτα γρυλίσματα.
Αν όμως εσείς καταφέρετε από τη μια να προετοιμάστε το σκυλί σας κάνοντας όλες τις αλλαγές σταδιακά και με τρόπο που να μην του δημιουργήσουν αρνητική εντύπωση για τον λιλιπούτειο, καινούργιο συγκάτοικο, μα κι απ’ την άλλη, πάντα κάτω από τη δική σας επίβλεψη φυσικά, να του επιτρέψετε να συμβιώσει με το καλύτερο φίλο του ανθρώπου, τότε σύντομα θα διαπιστώσετε πόσο πολύτιμες γνώσεις, μαθήματα και εμπειρίες, θα αποκομίσει το παιδί σας για όλη την υπόλοιπη ζωή του αφού η γοητεία της σχέσης ανθρώπου –ζώου εντοπίζεται απόλυτα μόνο στο γεγονός ότι «μέσα από τα σιωπηλά μηνύματα του δεύτερου, ανακαλύπτουμε τη δική μας επικοινωνιακή ικανότητα».
Επιτρέποντας δηλαδή σε ένα σκύλο να «εισβάλλει» στη ζωή μας κι εν συνεχεία αποκωδικοποιώντας τη γλώσσα του σώματος του, ανακαλύπτουμε την προσωπική μας ισορροπία και σχέση με το περιβάλλον!
