«Τί κρίμα νέα γυναίκα καταστράφηκε!» μου λένε επειδή χώρισα. Δεν αξίζω τον οίκτο σας!

Είμαι μαμά 33 χρόνων και  μεγαλωνω μονη μου την εξάχρονη κόρη μου (μιας και ο πατέρας της δεν έχει αναλάβει καμία απολύτως υποχρέωση και ευθύνη της μικρής μετά το χωρισμό μας).

H ζωή μου έχει σχεδόν επανέλθει μετά το χωρισμό ο οποίος ήταν αρκετά επίπονος αλλά ακόμα βλέπω στα μάτια των δικών μου ανθρώπων μία λύπη και έναν οίκτο για το πρόσωπο μου. Οι περισσότερες κουβέντες τους είναι τι θα κάνεις τώρα που έμεινες μονη; Πως θα ανταπεξέλθεις στα δύσκολα που έρχονται; Τι κρίμα νέα γυναίκα καταστράφηκε κλπ κλπ…. Είμαι σχεδόν σίγουρη πως πολλοί αντιμετωπίζουν τον ίδιο οίκτο με μένα. Ήθελα λοιπόν να τους ενημερωσω οτι εμεις οι χωρισμένες δεν αξίζουμε τον οίκτο κανενος.

Αντίθετα αξίζουμε την επιβραβευση όλων επειδή καταφέρνουμε να παλεύουμε τη μέρα μας μόνες μας, χωρίς να έχουμε το περιθώριο να πάρουμε κανέναν τηλέφωνο για βοήθεια, χωρίς να έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε να ανοίξει η πόρτα και να ξέρουμε πώς τώρα κάποιος άλλος θα παίξει μαζί της άρα έχω μία ώρα να ξεκουραστω,να χαλαρώσω απλά…..

Αντιμετωπίζοντας όλα τα προβλήματα, συναισθηματικά- οικονομικά, μόνες μας. Κάνοντας τους πιο ευδιάθετους και χαρωπούς ανθρώπους από το πρώτο λεπτό της ημέρας μέχρι το τελευταίο που θα κλείσουμε τα μάτια μας για ύπνο και ας έχουμε τεράστια άλυτα προβλήματα.

Και αυτό μόνο και μόνο για να βλέπουμε αυτό το μικρό προσωπακι χαρούμενο και για να τα διδαξουμε πως όλα μπορούμε να τα παλεψουμε γιατί δίπλα μας έχουμε μία μαμά δυνατή σαν το βράχο.

Ποιος είπε ότι δε φοβόμαστε το αύριο; Το τρέμουμε αλλά έχουμε σύμμαχο την ανάγκη μας να τους δώσουμε το καλύτερο μάθημα ζωής. Αναμνήσεις γεμάτες χαρά, αγκαλιές, και ενωμένες….σαν μία γροθιά. Εμείς οι «χωρισμένες μανάδες» αποκτούμε ένα άλλο δέσιμο με τα παιδιά μας. Ενα δέσιμο που δεν αποκτάται εύκολα ή ανώδυνα.

Γινόμαστε ένα…. Φοβόμαστε τη μοναξιά. Αφοσιωνομαστε στα παιδιά μας εκατό τοις εκατό και όταν πια μένουμε πραγματικά μονες, γιατί τα μικρά μας πουλιά άνοιξαν τα φτερά τους να πετάξουν προς τα όνειρα τους, τότε είναι αργά. Και πάλι λέμε δε πειράζει.

Μάθετε λοιπόν εσείς που μας βαζετε ταμπέλες και μας λυπαστε πως δε μας πειράζει. Γιατί μας φτάνει που στη ζωή καταφέραμε αυτό που εσείς το παλευετε δύο…Εμείς το κάναμε μόνες μας…..

Αθανασία

Πηγή: singleparent.gr